تحویل سال از نگاه نجوم

ایسنا/اصفهان ساعت ۱۳ و ۷ دقیقه و ۲۸ ثانیه امروز، سی اسفندماه لحظه تحویل سال ۱۴۰۰ هجری خورشیدی است.

جشن نوروز با تحویل سال یا لحظهٔ برابری اعتدال بهاری آغاز می‌شود؛ در گاه‌شماری هجری خورشیدی، لحظه تحویل سال، تعیین‌کننده نخستین روز از ماه فروردین است. چنانچه آغاز سال، قبل از ظهر و در نیمه اول شبانه‌روز تحویل شود، همان‌روز نوروز است و اگر تحویل سال بعد از ظهر باشد، فردای آن روز، نوروز است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

طبق اعلام شورای مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، لحظه تحویل سال ۱۴۰۰ در ساعت ۱۳ و ۷ دقیقه و ۲۸ ثانیه روز شنبه- ۳۰ اسفندماه ۱۳۹۹ هجری خورشیدی مطابق با ۶ شعبان ۱۴۴۲ هجری قمری و ۲۰ مارس ۲۰۲۱ میلادی است.

عمران مرادی- مدرس و پژوهشگر نجوم در گفت و گو با ایسنا، در توضیح نجومی لحظه تحویل سال، اظهار کرد: در اولین روز بهار خورشید به نقطه تعادل می رسد و در روز یکم فروردین دقیقا در شرق طلوع و در غرب غروب می کند. این زمان اعتدال بهاری نام دارد و زمانی که خورشید در اعتدال بهاری قرار می‌گیرد، همه جای زمین اعتدال ایجاد می‌شود، طول روز و شب با هم برابر و دما در همه جا متعادل می‌شود.

وی افزود: این لحظه زمانی است که حرکت جدید زمین به دور خورشید آغاز می‌شود و در زمان قدیم در ابتدای صورت فلکی «حمل» قرار داشته و طالع فروردین را حمل در نظر می گرفتند.

این مدرس و پژوهشگر نجوم اضافه کرد: تقویم ایرانی بیشترین هماهنگی را با زمان واقعی نجومی دارد، تقویم ایرانی دقیقا در روز اعتدال نوشته شده و یکی از دقیق ترین تقویم هاست که بر مبنای حرکت های طبیعی زمین بنا نهاده شده است.

مرادی گفت: نام‌های حیوانات ریشه در فرهنگ کشورهای شرق آسیا به خصوص مغولستان دارد که وارد ایران شده است و بر این اساس سال ۱۴۰۰ سال گاو نامگذاری شده است.

وی با بیان اینکه لحظه تحویل سال در ایران با آیین مختلفی جشن گرفته می شود، اظهار کرد: در لحظه تحویل سال ایرانیان با انداختن سفره هفت‌سین نوروز را جشن می گیرند. ایرانیان کهن از ماهی در سفره هفت سین به دلیل صورت فلکی "حوت" به معنی ماهی استفاده می کردند که اکنون به دلیل توجه به محیط زیست توصیه به حذف ماهی از سفره هفت سین می شود.  

چرا هر ۴ سال یک بار، سال کبیسه است؟

این فعال حوزه نجوم با بیان اینکه سال ۱۳۹۹ سال کبیسه است و اسفند ۳۰ روزه به پایان می رسد، تصریح کرد: سال کبیسه در گاه شماری به تعداد روزهایی گفته می‌شود که برای کسری مقدار سال به روزهای همان سال افزوده می‌شود.

مرادی ادامه داد: هر شبانه روز که ۲۴ساعت در نظر گرفته می شود، دقیق نیست و ۴ دقیقه کمتر، یعنی ۲۳ ساعت و ۵۶ دقیقه است. برای اینکه بتوانیم تقویم رندی داشته باشیم، هر شبانه روز را ۲۴ ساعت درنظر می گیریم و با جمع ۴ دقیقه های هر شبانه روز، هر ۴ سال یکبار یک روز اضافه می شود که آن سال را سال کبیسه می نامیم.

وی اضافه کرد: هر دور زمین ۲۳ ساعت و ۵۶ دقیقه است که آن را ۲۴ ساعت در نظر می گیریم و از سوی دیگر یک سال ۳۶۵ روز است، این درحالی است که هر یک سال ۳۶۵ روز و ۶ ساعت محاسبه می شود و در صورت درنظر نگرفتن این ۶ ساعت تقویم بهم ریخته و لحظه تحویل سال جابجا می شود.

مرادی تصریح کرد: در قدیم به این ۶ ساعت اهمیت نمی دادند و سالی به نام کبیسه وجود نداشت، اما پس از گذشت سال ها تقویم به هم ریخت و برای ایرانیان روز اول بهار جابجا شد، در نتیجه هر ۴ سال یک بار، با جمع ۶ ساعت ها، یک شبانه روز به ۲۹ اسفند اضافه شد و آن سال ۳۶۶ روزه و به نام کبیسه اعلام می شود.

این مدرس نجوم با بیان اینکه سال کبیسه قابل پیش بینی و کاملا بر اساس تقویم است، توضیح داد: واژه عربی کبیسه از ریشه «ک‌ب‌س» به‌معنی پر کردن چاه از خاک است و در گاه‌شماری، کبیسه عبارت است از تعداد روز یا روزهایی که برای رفع نقصان سال‌ از مقدار واقعی آن یا رفع نقصان سال‌های خاص نسبت به سال‌های دیگر، بر سال معینی می‌افزایند. سال کبیسه سالی است که مقدار نقصان بر آن افزوده شده باشد.

وی با بیان اینکه گاهی اوقات سال کبیسه به جای ۴ سال، ۵ سال یک بار رخ می دهد، گفت: در توضیح علت آن دو قانون وجود دارد. اگر لحظه تحویل سال بین بعد از ظهر ۳۶۵ امین و یا قبل ازظهر ۳۶۶ امین روز سال باشد، ۳۶۶ امین روز را نوروز اعلام می کنند و سال تمام شده عادی است و اگر لحظه تحویل سال در بعد ازظهر ۳۶۶ امین روز سال باشد، ۳۶۷امین روز نوروز است و سال تمام شده کبیسه است.

مرادی تاکید کرد: از طریق محاسبه لحظه تحویل سال و لحظه ظهر حقیقی که بر اساس نصف النهار رسمی ایران است، مبنای کبیسه بودن را مشخص می کند و به ندرت ۵ سال یک بار ممکن است سال کبیسه رخ دهد.

چرا ۱۴۰۰ آغاز قرن جدید نیست؟

این پژوهشگر نجوم در پاسخ به این پرسش که چرا سال ۱۴۰۰، آغاز قرن جدید نیست؟ گفت: موسسه ژئو فیزیک دانشگاه تهران که تقویم زیر نظر آن اعلام می شود، به این پرسش پاسخ داده و بر اساس محاسبات صورت گرفته، شروع سال ۱۴۰۰ شمسی به معنای آغاز قرن جدید هجری خورشیدی (قرن پانزدهم) نیست.

مرادی افزود: معنای قرن یا سده، ۱۰۰ سال است. هر تقویم یک مبدأ دارد و در عرف اولین سال هر تقویم سال یک محسوب می‌شود. روز اول نخستین قرن هجری خورشیدی، جمعه ۱ فروردین ۱ و روز پایان آن، سه‌شنبه ۲۹ اسفند ۱۰۰ است.

وی ادامه داد: روز اول قرن دوم هجری خورشیدی، چهارشنبه ۱ فروردین ۱۰۱ و روز آخر آن، یک‌شنبه ۲۹ اسفند ۲۰۰، است. قرن چهاردهم هجری خورشیدی نیز از روز چهارشنبه ۱ فروردین ۱۳۰۱، آغاز شده و روز یک‌شنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۰ به پایان خواهد رسید. بنابراین، روز اول قرن پانزدهم هجری خورشیدی، دوشنبه ۱ فروردین ۱۴۰۱ خواهد بود.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی علمی و آموزشی نجوم لحظه تحویل سال هجری خورشیدی ۱ فروردین ۱ ۲۹ اسفند سال یک بار شبانه روز سال کبیسه سال ۱۴۰۰ امین روز روز اول ۶ ساعت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۳۶۶۷۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رصدخانه مراغه؛ نگینی درخشان در تاریخ نجوم ایران

رصدخانه مراغه یکی از یادگارهای علمی و فلکی خواجه نصیرالدین طوسی؛ فیلسوف، ریاضیدان و منجم بزرگ دوره ایلخانی و صاحب رساله مشهور اخلاق ناصری و زیج معروف ایلخانی است که به دست وی، با همراهی عده‌ای از دانشمندان بنا شده است. - اخبار ویژه نامه‌ها -

به گزارش خبرنگار فضا و نجوم خبرگزاری تسنیم، 16 اردیبهشت، روزی نمادین برای شهر تاریخی مراغه و برای ایرانیان است. در این روز مبارک، دو رویداد مهم در تاریخ این شهر به هم پیوند خورده‌ است که یکی آغاز احداث رصدخانه مراغه و دیگری بسته شدن زیج ایلخانی است.

آغاز احداث رصدخانه مراغه: این رصدخانه که در قرن هفتم هجری قمری به همت خواجه نصیرالدین طوسی بنا شد، از بزرگترین و مجهزترین رصدخانه‌های جهان در زمان خود بود و دستاوردهای علمی درخشانی را به ارمغان آورد.

بسته شدن زیج ایلخانی: این زیج که توسط دانشمندان رصدخانه مراغه تهیه شده بود، دقیق‌ترین زیج در آن دوران به شمار می‌رفت و در علم نجوم تحولات بزرگی ایجاد کرد.

"زیج" جدولی است که نام و موقعیت و زمان حلول ستارگان و کواکب را نشان می‌دهد و در نجوم اسلامی استفاده می‌شده است.

به پاسداشت این رویدادهای مهم، 16 اردیبهشت به عنوان "روز مراغه" نامگذاری شده است. سال‌هاست که در چنین روزی، برنامه‌های متنوع فرهنگی، هنری و ادبی در این شهر برگزار می‌شود تا تاریخ، فرهنگ و تمدن غنی مراغه به نسل‌های آینده معرفی شود.

رصدخانه مراغه چگونه ساخته شد؟

با یورش ویرانگر مغولان به رهبری چنگیزخان در سال 602 ه.ق، تاریکی بر سرزمین ایران سایه افکند. شهرهای با شکوه به ویرانه مبدل شدند، علم و فرهنگ رو به خاموشی نهاد و وحشت در دل مردم ریشه دواند. در این میان، اما مردی فرزانه و بلندهمت، در تلاش بود تا چراغ علم و دانش را روشن نگه دارد. خواجه نصیرالدین طوسی، حکیم و سیاستمدار ایرانی، با درایت و تدبیر خود، نه تنها جان هزاران نفر را نجات داد، بلکه در احیای علم و فرهنگ ایران در عصر مغول نقشی بی‌بدیل ایفا کرد.

نقش خواجه نصیر در احیای معماری

خواجه نصیر سال‌ها به تدریس و تحقیق پرداخت و با تالیف آثار ارزشمند علمی و فلسفی، گامی مهم در حفظ و گسترش دانش در ایران برداشت. اما اوج شکوفایی خواجه نصیر، زمانی رقم خورد که هلاکوخان، فرمانروای مغولان، او را به دربار خود دعوت کرد.

هلاکوخان که به دنبال مشروعیت بخشیدن به حکومت خود بود، در خواجه نصیر شخصیتی دانا و فرهیخته دید که می‌توانست در این امر به او یاری رساند. خواجه نصیر نیز با درک موقعیت، فرصتی را مغتنم شمرده و با نفوذ در دربار هلاکوخان، به احیای علم و فرهنگ ایران در عصر مغول پرداخت.

یکی از مهم‌ترین اقدامات خواجه نصیر در این زمینه، ساخت رصدخانه مراغه بود که نقطه عطفی در معماری ایلخانی نیز به شمار می‌رود.

ساخت رصدخانه مراغه حدود یک دهه به طول انجامید و در آن زمان، بناهای مختلفی از جمله مسجد، کوشک محل اقامت هلاکوخان مغول و ابزار و ادوات نجومی احداث شد. در منابع تاریخی، نام "فخرالدین احمد بن عثمان امین مراغی" به عنوان معمار اصلی بنا ذکر شده است اما گفته می‌شود که ساخت مسجد رصدخانه، کوشک هلاکو و ابزار نجومی را "مویدالدین عفرضی"، مهندس و دانشمند نامدار آن دوره، بر عهده داشته است.

خواجه نصیرالدین طوسی که ریاست رصدخانه و فعالیت‌های علمی آن را برعهده داشت در رشته‌های مختلفی از جمله ریاضیات، نجوم، اخلاق، تفسیر، تاریخ، طب، شعر و فلسفه تبحر داشت و آثار گرانبهایی از خود به یادگار گذاشته است.

بسیاری از پیشرفت‌های علمی در جهان، ‌مرهون تلاش‌های خواجه نصیرالدین طوسی است. از آن جمله می‌توان به کشف قانون کروی سینوس‌ها در ریاضیات و ابداع روش هندسی با عنوان جفت طوسی در نجوم اشاره کرد. برخی محققان او را خالق علم مثلثات در ریاضی و برخی دیگر، از گسترش دهندگان علم مثلثات معرفی می‌کنند.

اما تخصص اصلی خواجه نصیر، نجوم بود. وی در این زمینه سرآمد دانشمندان زمان خود بود و تالیفات متعددی در این حوزه دارد , گفته می‌شود که تعداد آثار او به 190 جلد می‌رسد.

در مدت ساخت این بنای باشکوه، به دستور هلاکوخان مغول، گنجینه‌ای از کتاب‌ها و ابزارهای علمی گردآوری شد. رصدخانه مراغه تا سال 703 هجری قمری، یعنی دوران سلطنت سلطان محمد خدابنده، به عنوان مرکزی برای تحقیقات و آموزش علوم نجومی و ریاضیات فعال بود اما پس از آن، به دلیل بی‌توجهی حاکمان و جابجایی پایتخت، رو به ویرانی نهاد. حمدالله مستوفی در کتاب خود، تاریخ این بنای عظیم را تا سال 720 هجری قمری ذکر کرده است.

با وجود عمر کوتاه رصدخانه مراغه (کمتر از یک قرن)، این مکان نقش بی‌بدیلی در پیشرفت علم نجوم ایفا کرد. برج استوانه‌ای شکل رصدخانه که قطری 22 متر و ضخامتی 80 سانتی‌متری دارد، قلب تپنده این مجموعه بود. در این برج، راهرو و 6 اتاق تعبیه شده بود که از مصالحی مانند قلوه‌سنگ، لاشه سنگ، سنگ‌های تراشیده و ملات گچ ساخته شده بودند. تزئینات کاشی‌کاری معرق ورودی برج، جلوه‌ای بی‌نظیر به این بنای تاریخی می‌بخشید.

رصدخانه مراغه فراتر از رصدی صرف ستارگان، به مثابه یک دانشگاه جامع عمل می‌کرد. در این مکان، دانشمندان در رشته‌های مختلف علوم به تحقیق و تدریس می‌پرداختند. کتابخانه رصدخانه با بیش از 400 هزار جلد کتاب و ابزارهای اخترشناسی پیشرفته، در آن زمان در جهان بی‌نظیر بود.

رصدخانه سمرقند در تاجیکستان که شهرت جهانی دارد، با الگوبرداری از رصدخانه مراغه حدود یک قرن پس از آن احداث شد و امروزه به عنوان یکی از معتبرترین رصدخانه‌های جهان شناخته می‌شود.

دانشمندان مستقر در رصدخانه مراغه به پژوهش و نگارش در موضوعات مختلف می‌پرداختند. از جمله فعالیت‌های مهم آنها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

تهیه و تدوین زیج ایلخانیانجام تحقیقات ستاره‌شناسی و محاسبات نجومیساخت ابزار و ادوات پیشرفته نجومیترجمه و نگارش کتاب و رسالهجمع‌آوری مدارک و اسنادآموزش نجوم و علوم مرتبط به علاقه‌مندان

یکی از مهم‌ترین اقدامات خواجه نصیرالدین طوسی در تاسیس این مرکز، جمع‌آوری دانشمندان، کتاب‌ها و اسنادی بود که در جریان یورش مغولان در معرض نابودی قرار داشتند. وی کتاب‌ها و اسناد ارزشمندی را که پس از سقوط قلاع اسماعیلیه یا خلافت عباسی در بغداد به دست مغولان افتاده بود، جمع‌آوری و حفظ کرد.

هزینه ساخت، راه‌اندازی و اداره رصدخانه مراغه را هلاکوخان مغول تأمین می‌کرد. وی خواجه نصیرالدین طوسی را به سرپرستی اوقاف کل ممالک فتح شده برگزید و به او اجازه داد تا درصدی از درآمد حاصله را صرف رصدخانه کند. همچنین دستور داد تا اموال و هزینه مورد نیاز برای ساخت رصدخانه از خزانه در اختیار خواجه قرار گیرد. به این ترتیب، رصدخانه مراغه از نظر مالی هیچ‌گونه محدودیتی نداشت و می‌توانست به فعالیت‌های علمی و عمرانی خود ادامه دهد.

سرانجام پس از تکمیل رصدخانه دیری نپایید که در 672 قمری زمانی که خواجه نصیرالدین طوسی در بغداد بود، احساس بیماری کرد و در هجدهم ماه ذی الحجه که روز عید غدیر بود در بغداد وفات یافت و بنابر وصیتش در کاظمین به خاک سپرده شد.

پس از مرگ خواجه نصیرالدین طوسی، دو تن از پسرانش به نام‌های صدرالدین علی و اصیل‌الدین، به ترتیب عهده‌دار سرپرستی و اداره رصدخانه مراغه شدند.

ثبت رصدخانه مراغه از دوره ایلخانی در فهرست آثار ملی ایران

مراغه، نگین آذربایجان شرقی، در گذر تاریخ همواره مهد علم و دانش بوده و این شهر در دوران ایلخانیان، به عنوان پایتخت ایران، شاهد شکوفایی علمی و احداث بناهای عظیمی همچون رصدخانه مراغه بود.

رصدخانه مراغه که در سال 657 هجری قمری تأسیس شده بود نه تنها زمانی در زمره بزرگترین و پیشرفته‌ترین رصدخانه‌های جهان به شمار می‌رفت، بلکه به عنوان نخستین رصدخانه مجهز پیش از اختراع تلسکوپ نیز شناخته می‌شود. این رصدخانه که در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده، تا 300 سال پس از ساخت، رقیبی در غرب نداشت.

متأسفانه، از این بنای عظیم علمی، امروزه تنها اندک بقایایی همچون پی‌های بخش‌های مختلف و قسمتی از سد سنگی آن باقی مانده است. با وجود این تخریب‌ها، اهمیت علمی رصدخانه مراغه به حدی است که نام آن در تاریخ علم و نجوم ایران و جهان به نیکی ثبت شده است.

در این رصدخانه نه تنها به رصد دقیق ستارگان و مطالعه حرکات آنها پرداخته می‌شد، بلکه مکانی برای گردهمایی بزرگترین دانشمندان آن عصر از جمله قطب‌الدین شیرازی و ابن‌العبری بود. در اینجا، زیج ایلخانی که دستاورد مهمی در علم نجوم به شمار می‌رود، تدوین شد و دانشمندان به تبادل دانش و نوآوری در زمینه‌های مختلف علمی از جمله ریاضیات، فلسفه و پزشکی می‌پرداختند.

اهمیت رصدخانه مراغه به حدی بود که حتی دانشمندان چینی به دلیل رونق علمی آن، راهی این دیار می‌شدند و در سایه تعاملات علمی، دانش خود را با هم به اشتراک می‌گذاشتند.

800 سال افتخار در حال احتضار

مشکلات و چالش‌های رصدخانه مراغه

فقدان امکانات: رصدخانه فاقد هرگونه امکانات رفاهی و خدماتی برای گردشگران است.کمبود نظارت: هیچ‌گونه نظارتی بر این مکان تاریخی وجود ندارد و حفاظت از آن به حال خود رها شده است.تخریب تدریجی: علف‌های هرز در محوطه رصدخانه رشد کرده و بنای تاریخی را در معرض خطر قرار داده‌اند.بی‌توجهی مسئولان: مسئولان سازمان میراث فرهنگی در قبال حفظ و احیای این اثر ملی هیچ اقدامی انجام نمی‌دهند.

رصدخانه مراغه، به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران، نیازمند توجه و رسیدگی فوری است. ضروری است که مسئولان ذیربط با برنامه‌ریزی و اقدامات اساسی، این بنای ارزشمند را از نابودی نجات داده و به آن رونق دوباره ببخشند.

در همین راستا اقدامات زیر برای احیای این رصدخانه لازم و ضروری است:

ایجاد امکانات رفاهی: احداث سرویس بهداشتی، نمازخانه، بوفه و سایر امکانات رفاهی برای گردشگراناستقرار راهنما: استقرار راهنما برای ارائه اطلاعات تاریخی و علمی به بازدیدکنندگانمرمت و بازسازی: مرمت و بازسازی بخش‌های آسیب‌دیده رصدخانهبرگزاری برنامه‌های فرهنگی: برگزاری سمینار، کارگاه‌های آموزشی و جشنواره‌های علمی در محوطه رصدخانهمعرفی و تبلیغات: معرفی و تبلیغات گسترده رصدخانه در سطح ملی و بین‌المللی

رصدخانه مراغه، میراثی گرانبها از دوران طلایی علم و دانش در ایران است. احیای این بنای تاریخی، نه تنها وظیفه‌ای ملی است، بلکه فرصتی برای معرفی فرهنگ و تمدن غنی ایران به جهانیان نیز به شمار می‌رود. ما باید بتوانیم به رصدخانه مراغه جانی دوباره ببخشیم و آن را به عنوان نگینی درخشان بر تارک تاریخ ایران حفظ کنیم.

ویژگی‌های معماری رصدخانه مراغه

معماری رصدخانه مراغه از ظرافت و دقت منحصر به فردی برخوردار بود. در ساخت این بنا از روش‌ها، تزیینات و مصالحی استفاده شده بود که در معماری بومی آذربایجان رایج بود. گنبد آجری رصدخانه، تزیینات کاشی‌کاری و گچ‌بری‌های ظریف، از جمله ویژگی‌های بارز این بنا هستند.

رصدخانه مراغه به عنوان نخستین اثر شاخص معماری ایلخانی، نقشی کلیدی در ترویج سبک آذری در این دوره داشت. این سبک که از تلفیق عناصر معماری ایرانی و سلجوقی با سنت‌های بومی آذربایجان شکل گرفته بود، در دوران ایلخانی به شکوفایی رسید و آثار ارزشمندی مانند گنبد سلطانیه زنجان و مسجد جامع تبریز را به ارمغان آورد.

میراث ماندگار

رصدخانه مراغه نه تنها در زمان خود، بلکه در قرون بعد نیز به عنوان نمادی از شکوفایی علم و معماری در ایران شناخته می‌شد. این بنا تا قرن دهم هجری قمری مورد استفاده قرار می‌گرفت و پس از آن به تدریج رو به ویرانی نهاد. باستان‌شناسان در دهه‌های اخیر با کاوش در این محوطه، آثار ارزشمندی از جمله بقایای ابزارهای نجومی، کاشی‌کاری‌ها و گچ‌بری‌ها را کشف کرده‌اند.

حکایت خواجه نصیر و رصدخانه مراغه، درسی مهم از تاریخ به ما می‌آموزد. در تاریک‌ترین دوران نیز می‌توان با درایت و تدبیر، چراغ علم و دانش را روشن نگه داشت و به احیای فرهنگ و تمدن پرداخت. میراث ماندگار خواجه نصیر، یادآور این حقیقت است که علم و فرهنگ، ریشه در خاک این سرزمین دارند و هیچ قدرتی نمی‌تواند آنها را به طور کامل نابود کند.

انتهای پیام/